نظریه ی مثلثی عشق
نظریه ی مثلثی عشق
اشترنبرگ (۱۹۸۷) در نظریه ی مثلثی عشق خود، عشق را به سه بخش قسمت می کند الف – میل ب – صمیمیت ج – تعهد
«میل» به انگیزه هایی اشاره دارد که به عشق رهنمون می شوند. (انگیزه هایی مانند جذابیت و تمایلات جنسی) اما از طرف دیگر به نیاز هایی از قبیل عزت نفس، نزدیک بودن و خود شکوفایی هم اشاره دارد.
«میل» در عین حال بسیاری از هیجانها را نیز در برمی گیرد. (هیجاناتی از قبیل آرزو، شرم، آسیب پذیری، تحسین و اشتیاق). پس میل دومؤلفه ی هیجانی و انگیزشی عشق را در برمی گیرد.
در نظریه ی مثلثی عشق «صمیمیت» به رفتارهایی اطلاق می شود، که نزدیکی عاطفی را افزایش می دهد. نزدیک بودن عاطفی شامل حمایت و درک متقابل، ارتباط برقرار کردن و سهیم کردن خود، فعالیتها و داراییهایمان با دیگری است.
« تعهد »به دو گونه تصمیم باز می گردد. ابتدا تصمیم کوتاه مدتی مبنی بر این که آیا آنچه که هست را عشق بنامیم یا نه و دوم تصمیم بر این که آیا برای حفظ آن عشق به سوی آینده ای قابل پیش بینی تلاش کنیم یا نه. تعهد بیشتر کارکرد شناختی دارد تا کارکرد هیجانی و شامل قصد هشیارانه و اراده می شود.
در روانشناسی سه مؤلفه ی رفتار، شنا خت و هیجان در دهه های اخیر، اساس و بنیان پدیده های روانی شناخته شده است و عشق نیز به عنوان یک پدید ه ی روانی از این موضوع مستثنی نیست. بنابراین میتوانیم بگوییم که «میل» مؤلفه ی هیجانی عشق، «صمیمیت» مؤ لفه ی «رفتاری» و «تعهد» قسمت شناختی آن است.
ارسال یک پاسخ