دوری و همراهی در زمان عشق
دوری و همراهی در زمان عشق
افرادی که به یکدیگر عشق می ورزند، به شدت دوست دارند که وقت خود را با هم بگذرانند و همراه هم باشند. اما افرادی که به سرعت به سمت این فرایند می روند، اغلب به سرعت عشق خود را رنگ پریده می یابند و در مورد حیطه ی خصوصی، استقلال و آزادی عمل خود با یار خود وارد مشاجره می شوند. در تحقیق هندین ( ۱۹۷۵ ) مشخص شد که مردان بیشتر از زنان متمایل به احساساتی بودن هستند، اما عشق مردان بیشتر معطوف به زنانی است که « دور از دسترس » باشند تا زنانی که همیشه در دسترس هستند.
تناوب « دور از هم بودن » و « با هم بودن » برای تازه عاشقان امری حیاتی و ضروری است.
مانع موقتی « دوری » به هر دو نفر این اجازه را می دهد که درباره ی موقعیت عشق خود فکر کنند و به تنهایی به آن بپردازند و بعد همه ی آنچه را که اندیشیده اند و احساس کرده اند در زمان « با هم بودن » با خود به همراه آورند. « انتظار » تجربه ای است که به خودی خود زمان « با هم بودن » را پرشورتر و عمیقتر می کند. شعر های عاشقانه، آواز های عاشقانه و نامه های عاشقانه، همه در زمان دوری و هجران ساخته و پرداخته شده اند. همراهی، در کنار اشتیاق ناشی از انتظار، اغلب افراد عاشق را به سمت رویا پردازی درباره ی آینده ای با هم و معطوف به ازدواج سوق میدهد. افشای چنین رویا هایی ممکن است اضطراب آور باشد، چرا که در مقایسه با استانداردهای منطقی و استاندارد های جامعه خام و نپخته اند؛ اما اعتراف این آرزوها و بیان این رویا ها هیجان انگیز است، چرا که آشفتگی عاشق معمولاً با پاسخ موافق معشوق تقویت می شود.
دوری و همراهی در زمان عشق
ارسال یک پاسخ